Sierpień 2011 r.
Kevin Becker rozpoczynał właśnie zajęcia na czwartym roku
na uniwersytecie w Pensylwanii.

W piątek przed zajęciami znaleziono go nieprzytomnego
niedaleko jego domu.

Upadł na kolana i nic nie mówił.
Pomyślałam: «Boże, czy on żyje?»

«Twój brat ma przed sobą tylko 48 godzin...»

Pamiętam tylko ciągłą modlitwę...

Myślałem sobie: stracę syna.

W każdej chwili może umrzeć.

I wtedy pojawił się obrazek bł. Pier Giorgio.

«Czy dołączycie do wspólnej modlitwy do niego?»

On potrzebował cudu - i my go potrzebowaliśmy.
To było bardzo pocieszające.

Giorgio
Opowieść o współczesnym cudzie

Pełen życia i radości, dobry chłopak - tak mogę opisać Kevina.

Był zawsze niesforny.

Po prostu zwariowany dzieciak.

Jeśli działo się coś fajnego, zwykle uczestniczył w tym Kevin.

Jest świetnym napastnikiem.
Razem z drużyną zdobyli różne trofea,
dwukrotnie byli w finałach rozgrywek stanowych.

Zawsze miał coś do powiedzenia, na każdy temat.
Był wspaniały.

Nie byłem zaskoczony, gdy podjechaliśmy pod dom,
w którym Kevin miał zamieszkać.

Mieliśmy nadzieję, że to będzie coś lepszego,
dom, w którym będzie mieszkał podczas studiów,

ale był tak dumny, że to jego dom, jego miejsce.

Tego poranka zadzwonił do mnie i powiedział,
że jest u niego monter, żeby zainstalować kablówkę.

Kevin musiał wejść na dach, żeby obciąć część krzaków i gałęzi.

Cieszył się, że wszystko będzie podłączone.

Bardzo się cieszyłem tym miejscem,
bardzo lubiliśmy spędzać tam czas przed moim wypadkiem.

O wypadku Kevina zawiadomiła nas telefonicznie jego dziewczyna.

Powiedziała, że Kevin miał groźny wypadek
i że odniósł poważne obrażenia.

Zapytałam, gdzie on teraz jest.
Odpowiedziała, że w szpitalu.

«A co mówi?» «On nic nie mówi, pani Becker...»
«Jak to nic nie mówi?»

«Znaleźliśmy go przed domem, chyba spadł z dachu.»

W tym samym czasie moja babcia i mój wujek leżeli w szpitalu.
Obydwoje walczyli o życie, ich stan był dość poważny.

Kiedy obudzono mnie i powiedziano o szpitalu, przestraszyłem się.
Zacząłem schodzić po schodach.

«Czy chodzi o wujka?» «Nie, to nie wujek.»
«Chodzi o babcię?» «Nie, też nie.»

Nie wiedzieliśmy w tamtym momencie zbyt wiele,
bo dziewczyna Kevina nie umiała nam więcej powiedzieć.

Ale kiedy zadzwonili do nas ze szpitala, odebrał Damian, brat Kevina,
i upadł na kolana, nic nie mówił.

Najstarszy syn zaczął histerycznie płakać.
Zapytałam: «Czy on żyje?!»

W tamtym momencie powiedziano nam tylko,
że stan Kevina jest poważny i że udało się ten stan nieco ustabilizować.

Konieczne było jednak przewiezienie Kevina
do bardziej specjalistycznego szpitala urazowego.

Nie mogli jednak nam zagwarantować,
że Kevin będzie żył, gdy tam dotrzemy.

Mieliśmy więc jak najszybciej jechać
od razu do tego lepszego szpitala.

Pamiętam, że mama wyrwała mi poduszkę spod głowy
i kazała mi natychmiast zejść na dół.

Kiedy zszedłem, mama biegała, ale ja jeszcze byłem rozespany,
chciałem wrócić do łóżka, bo miałem przed sobą testy piłkarskie.

Zobaczyłem też Damiana, który chodził w kółko.
Mój ojciec siedział z opuszczoną głową i tępo patrzył w podłogę.

Mama powiedziała, że Kevin miał wypadek. Zapytałem więc,
czy na tyle poważny, że naprawdę muszę do niego teraz jechać.

Kiedy powiedziała, że sytuacja jest poważna,
nadal dopytywałem, bo miałem przed sobą te testy.

To mnie ciągle męczy, że w tej sytuacji bardziej martwiłem się
o te testy niż o zdrowie mojego brata.

Zaczęliśmy się zbierać do wyjścia.

Chcieliśmy coś ze sobą zabrać, ale nie wiedzieliśmy co.
Najstarszy syn pobiegł na górę i zabrał swój różaniec.

Ja wzięłam figurkę Matki Bożej z Guadalupe.

Wiedziałam, że jedyną rzeczą, której będę mogła się przytrzymać,
będzie modlitwa - i że bardzo będziemy jej potrzebować.

Ja zabrałem moją Biblię.